суббота, 11 февраля 2017 г.

ფირფიტების სევდა /ესე-ნოველა/


ძველი ფირფიტის სათუთი სევდა

წარსულის სურნელს იტევს ფირფიტა,
ციფრულ ეპოქის უიღბლო მსხვერპლი,
მრავალი წყვილის მეკვლე, მეგზური,
ძვირფას განცდათა ნავთსაყუდელი…
ძველი ფირფიტის სათუთი სევდა,
ფერებით მოსავს უტყვ მოგონებებს,
მწველ ჰანგთა სხივი ხსოვნას ამშვენებს,
ფიქრს კეთილ დროთა სურნელი ამკობს.


ვერ ვიტყვი, მთლადპატეფონის თაობავარ მეთქი, რადგან რადიოდანაც ხშირად ვისმენდი სიმღერასა თუ მუსიკას, ბოლო ხანს, უკვე რადიოლაც გვქონდა შეძენილი, ტელევიზორზეც მსმენოდა რაღაც-რაღაცები, მაგრამ ძირითადი მუსიკალურიგანათლება”, მაინც პატეფონთან მქონდა მიღებული. გრამფირფიტები კი, ანუპლასტინკები”, როგორც საზოგადოდ ეძახდნენ, საკმაოდ ბლომად ეწყო ბამბუკის თაროედზე ჩარიგებულ წიგნებთან ერთად (იხილეთ: …ძველი ალბომიდან / ...из старого альбома / ...From...)

მაგრამ მე გამორჩეულად ქართულ ხალხურ სიმღერასლაშქრულს”, ნიკოლაი პაგანინისკამპანელლასდა ფერერასფოქსტროტსვუსმენდირომანებსაც ძალზე აზარტულად ვკითხულობდი, (თუმც, ხშირად ცხენით ჯირითი, თევზაობა და ფეხბურთის თამაშიც თავდავიწყებით გამიტაცებდა…) _ბლოგზე გამოქვეყნებული მოგონებიდან:
(2 დეკემბერი 2007)

კარგა ხანია მე-20 საუკუნის ორმოციან-ორმოოცდათიან-სამოციანი წლების ვინილის ფირფიტების ჩემეული რელიქვიით, ჩემმა ვაჟმა თავისი ოთახის კედლებიგააფორმა”. და ზოგჯერ მასთანსტუმრადშევლილს, მათი შეთვალერება მიწევს, უნებლიეთ ვცდილობ ამოვიცნო, რომელი  ”რომელია”...

პატეფონისეპოქაშიგამოშვებულები, სიდიდითა და გაფორმებით ნათლად განსხვავდება, რადიოლაზემორგებულფირფიტებისგან. რატომღაც მგონია, რომ ფონოგრამა, გრამაფონი, ფატეფონი, თითქოსდა  ეკოლოგიურად სუფთა სიხარულის ამღძვრელი მექანიკური ხელსაწყოები იყო ტექნიკური ცივილიზაციის ბილიკზე შემდგარ კაცობრიობისათვისბარემ, თუ ტომას ედისონის მიერ გამოგონილ ხმის ჩამწერ მოწყობილებას გავიხსენებთ, რომელსაც მანფონოგრამიუწოდა, ჩნდება იჭვი, რომ მსგავსი, ან სხვა სახის ჩამწერები, სამყაროში უამრავია. უბრალოდ, ჩვენ მათ ვერ ვამჩნევთნუ გაგიკვირდებათ, რადგან ედისონთან, ერთი შეხედვით, ყველაფერი მარტივად ხდებოდა, ანუ მთავარი მოქმედისუბიექტიმემბრანა ჰაერში გავრცელებული ბგერების ზეგავლენით ირხეოდა, მექანიზმი კი, ამ რხევებს მემბრანასთან მიერთებულ ნემსს გადასცემდა, რომლის მეშვეობით ხმა,  ფოლგაში გხვეულ ცილინდრულ დისკზე მექანიკურად იწერებოდა, ჰო, დისკი, რა თქმა უნდა ბრუნავდაჩანაწერის მოსმენა ნემსის საწყის წერტილზე დაბრუნების შედეგად მიმდინარეობდა, რა თქმა უნდა, დისკი კვლვ ბრუნავდათუმც, ჩემი ყმაწვილობის დროინდელი მოგონება ვინილის ფირფიტებს,  უკავშირდება, რომელიც ძირითადად ხმის ჩაწერის ედისონისეულსიმარტივესუკავშირდება, ესაა, ხმოვანი ტალღის სამგანზომილებიანიმოცემულობასაჭრელი თავით, ვინილის ფირფიტაზე იტვიფრება, მაგრამ, გამოსაყენებლად ბევრადელეგანტურია”, ვიდრე ფოლგაში გახვეული ცილინდრული დისკი

თუმც, ფონოგრამმა, თავისებურად, მაინც, უშუალო და განუმეორებელიაჰოდა, დედამიწაც, შესაძლოა, ერთ გრძნეულ ფონოგრამად მივიჩნიოთ, მას ხომ მრავალი ხილული თუ ჩვენთვის უხილავი სხივი, თუ სინათლის ნაკადი ეხებადღევანდელი ციფრული ტექნოლოგიების მეშვეობით ადამიანი, ბევრი რამის ამოცნობასა და შეცნობას ახერხებს, მაგრამ ჩვენეული სამყაროს მარტივი თუ მაგიურიფირფიტების” შეცნობა, ჯერხანად, მაინც ვერ ხერხდება. ჰოდა, ვინ იცის, რამდენი იდუმალი ფირფიტა ელოდება, მოსმენასა თუ წაკითხავას. ბევრ მათგანზე, ხომ თითოელი ადამიანისარსებობათუ ცხოვრებაა ჩაწერილი, სუნთქვა, მაჯისცემა, ფიქრები, ქმედებანი და კიდევ ვინ იცის, ისეთი რამეები, რომლებსაც, თავად ადამიანები, ვერც კი ამჩნევენ და აზრზეც არ არიან, თუ რა საუნჯეებს ფლობენ

ასე, რომ ძალზე მომინდა სამყაროსეული ფირფიტებისსევდა ბევრად ღრმად შემეცნო და წამით, თითქოსდა მონატრებული, საამო სურნელი ვიგრძენი.

ვაჟის ოთახის კედლებზე საგანგებოდ მიმოფანტულ ფირფიტებს ჩაძიებით შევცქერდი.

მთავარი  იმ მუსიკისა თუ მელოდიის გახსენება თუ ამოცნობაა, რომლებიც მათზეა ჩაწერილი. რა თქმა უნდა, ყოველთვის არმიმართლებს”…
ფირფიტა, რაღაცით  თითქოს ადამიანსაც ჰგავს. იყო დრო, როცა ბევრ პიროვნებას აღტაცებით უსმენდნენ, მათი აზრები თუ ხედვები პროგრესულად მიაჩნდათ, მაგრამ ინტერნეტის თაობებს სულ სხვა თემები იზიდავთთუმც, ჭეშმარიტ მოაზროვნეთა შეგონებებმა ინტერნეტსივრცეც დაიპყრეს

და უცებ, გამასენდა, ერთხელ, სახლში მარტოდ დარჩენილი, ფერერასფოქსტროტისრიტმს ბავშური გულუბრყვილობით, რომ ვაყოლებდი ხმას და ჩემდა უნებლიეთ, მომზრდილი ბიჭებიდან გაგონილი ”სასიყვარულო სიტყვებიც” შევძახე, მოულოდნელად შევკრთი, გავირინდე… პატეფონს იჭვით მივაჩერდი, ”პლასტინკა” ხომ არ მისმენს მეთქი. საკრავის ნემსი ფირფიტას მოვაცილე, პატეფონი გამოვრთე და იქაურობა სწრაფად დავტოვე.

სხვათაშორის, თაროედზე, განცალკევებით, მყარად შეკრული უბებიანი ალბომიც იდო,  რომელიც,  იოსებ სტალინის მიერ რუსულ ენაზე წარმოთქმულ მოხსენებებითა თუ შეგონებებით გაჯრებულ გრამფირფიტებს საიმედოდ ინახავდა.

ჰო, მუყაოს სქელ ყდაზე, გენერალისიმუსის ფორმით შემოსილი სტალინის პორტრეტი იყო ამოტვიფრული.

ამბობენ, ბოლო დროს, ვინილის ფირფიტები, ისევ იბრუნებენ თავის ”რომანტიკულ” არეალსო…
ჯ.გ.



 
 
  
 
 

***


***
Flag Counter

Комментариев нет:

Отправить комментарий